Ομιλία Δημάρχου Λαμιέων Θύμιου Καραΐσκου στην 81η επέτειο από την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου

Κυρίες και κύριοι,

Είμαστε σήμερα εδώ, κάτω από τη βαριά σκιά της ιστορίας της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, είμαστε σήμερα για να τιμήσουμε μία από τις κορυφαίες στιγμές της ελληνικής Αντίστασης.

Είμαστε σήμερα εδώ, για ν’ αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη των ηρώων, που καθόρισαν το μέλλον του τόπου μας. Των ηρώων, που χάρη σε αυτούς, σήμερα, μπορούμε να κοιτάμε το παρελθόν με υπερηφάνεια και το μέλλον με αισιοδοξία.

Είμαστε εδώ σήμερα, για τη μνήμη.

Τη συλλογική μνήμη που καθορίζει το σήμερα και το αύριο ενός τόπου. Αλλά και για την ελπίδα. Τη ζωοποιό ελπίδα που μας εμπνέει και μας επιτρέπει να κοιτάμε το μέλλον, με αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση.

Και αν η ιστορία υποκλίνεται μπροστά σε αυτή την πράξη που σταμάτησε το χρόνο, είναι γιατί η υπερβατικότητα της, τον έκανε ταυτόχρονα να τρέξει ακόμη πιο γρήγορα.

Και αν η συλλογική μας συνείδηση αποφάνθηκε ότι η ανατίναξη της γέφυρας αποτέλεσε το αγαθότερο γεγονός της αντίστασης, είναι γιατί μαζί με αυτή, ανατινάχθηκε - έστω και για μια μέρα, εκείνη τη μέρα - η πόλωση και ο διχασμός.

Γι’ αυτό ο Γοργοπόταμος δεν εντάσσεται στα σύμβολα, που παίρνουν σιωπηλά την θέση τους στην ιστορία.

Παραμένει ζωντανός οδηγός, για μια υπερήφανη εθνική πορεία.

Μας θυμίζει ότι το ΜΑΖΙ είναι η λέξη που ψάχνουμε πάντα.

Το ΜΑΖΙ είναι το ζητούμενο.

Τότε και τώρα.

Και ακόμη και αν τις περισσότερες φορές ο εγωισμός μας δεν το εκστομίζει, η αγάπη για την πατρίδα, μας το επιβάλει σιωπηλά και ανεπιτήδευτα.

Ο Βελουχιώτης και ο Ζέρβας ΜΑΖΙ, βρέθηκαν στο ίδιο σημείο, υπηρετώντας τον ίδιο σκοπό.

Δεν ήταν εύκολο. Ποτέ άλλωστε δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις τον εαυτό σου.

Όμως, έβαλαν στην άκρη αυτά που τους χωρίζουν και προέταξαν αυτό που τους ενώνει.

Κυρίες και κύριοι, τα βουνά αυτά που βρίσκονται γύρω μας έχουν βαφτεί βαθιά με αίμα. Με το αίμα των αγωνιστών του 41 - 44. Αυτών που πολέμησαν με λιγοστά μέσα, δίνοντας όμως όλη τους την ψυχή για την απελευθέρωση της πατρίδας και γεμίζοντας με αισιοδοξία το νου και την καρδιά του ελληνικού λαού.

Οι φλόγες και η λάμψη της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου από τις αντάρτικες ομάδες του Άρη, του Ζέρβα και  από τα εκρηκτικά του Μάγιερς και του Γούντχαουζ εκείνο το ξημέρωμα της 26ης Νοέμβρη του 1942, δεν έσβησαν με το τέλος της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Έγιναν φως που φώτισε, τότε την οδό της απελευθέρωσης και μετέπειτα την ατραπό της συμφιλίωσης.

Το ίδιο φως, με την ίδια  λάμψη, δείχνει πλέον και σήμερα, τη μεγάλη λεωφόρο της ενότητας.

Η ενότητα, το ένα και μοναδικό νόημα του σημερινού εορτασμού, συμβολικό, μα πρωτίστως ηθικό, είναι προϊόν ενσυνείδητης επιλογής.

Αυτής που υπαγορεύει η μεγάλη ευθύνη για τις γενιές που έρχονται και ο μεγάλος σεβασμός για τις γενιές που πέρασαν.

Σήμερα είμαστε εδώ και υμνούμε  την ενότητα αυτών που συνεργάστηκαν και πέτυχαν αυτή τη μεγάλη νίκη. Μια νίκη που εξέφραζε την αγάπη για την πατρίδα, όλων των Ελλήνων, διαφορετικών πολιτικών παρατάξεων.

Αυτών  που πολέμησαν με την καρδιά και την ψυχή τους, για την απελευθέρωση της πατρίδας.

Αυτών των  ίδιων που, λίγο αργότερα βύθισαν, δυστυχώς, τη χώρα σε έναν φρικτό αδελφοκτόνο πόλεμο.

Αυτοί έφυγαν.

Η γενιά τους μας αφήνει σιγά σιγά και η ιστορία έχει τον λόγο για το χθες.

Ως κοινωνία, όμως έχουμε τον λόγο για το σήμερα.

Μια κοινωνία, που στα επόμενα χρόνια από την λήξη του εμφυλίου πολέμου, βρήκε τη δύναμη και κατάφερε να ξεπεράσει τις διαχωριστικές γραμμές, να γεφυρώσει τα χάσματα και να προχωρήσει στην εθνική συμφιλίωση, που είναι δική της κατάκτηση στην μεταπολεμική Ελλάδα.

Μια κοινωνία που απέδειξε ότι τα φράγματα των προκαταλήψεων, είναι πολύ μικρά, μπροστά στα ανθρώπινα συναισθήματα.

Μαζί και η τέχνη. Όπως την εξέφρασε ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης με το «τραγούδι του νεκρού αδελφού» για την τραγωδία της μάνας και των δυο της γιών: «Ένας για την Ανατολή και ο άλλος για τη Δύση».

Και όλα αυτά μαζί, συνθέτουν τη δική μας όμορφη πατρίδα.

Μια πατρίδα με μακρά ιστορία και παράδοση, που την έχουν εφοδιάσει με μηχανισμούς αυτοπροστασίας.

Αρκεί, όλοι εμείς να τους ενεργοποιήσουμε

Αρκεί η ενότητα να εμποτίσει το μυαλό, τη ψυχή, και τις ζωές μας.

Γιατί η ενότητα χτίζει. Χτίζει πάνω στη διαφορετικότητα, στα διαφορετικά θέλω της καθεμίας και του καθενός.

Γιατί με την ενότητα θα αποβάλουμε το «εμείς ή εσείς» ή το «εμείς ή κανείς».

Χρειάζεται αγώνας και προσπάθεια για να δώσουμε νόημα και πάλι σε μια λέξη τόσο απλή, αλλά καθόλου δεδομένη.

Και να αποδεχθούμε ότι αυτή είναι πέρα και πάνω από τις θεμιτές και αναγκαίες διαφορές μας. Γιατί μόνο αν την κατακτήσουμε, θα μπορούμε να διασφαλίσουμε την ελευθερία του ανθρώπου, να προστατέψουμε τον ανοιχτό διάλογο και τον πολιτικό πολιτισμό, που αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά της δημοκρατίας μας.

Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτόν τον συμβολισμό της ημέρας του Γοργοποτάμου στις καρδιές και το μυαλό μας και σήμερα.

Ας κρατήσουμε τη φλόγα του Γοργοποτάμου, ως φωτεινό οδηγό για μια περήφανη εθνική πορεία, στο διηνεκές.

Οι ήρωες του Γοργοπόταμου πολέμησαν μαζί, πολέμησαν για όλους εμάς.

Τους τιμούμε και εμείς όλους.

Και αποδίδοντας την πρέπουσα τιμή σε εκείνους,  τιμούμε και τους εαυτούς μας και την ίδια την πατρίδα μας.

Κρατούμε τον αγώνα τους για τη νίκη ως παρακαταθήκη, για να δώσουμε και εμείς, σήμερα, τον δικό μας αγώνα για μια καλύτερη πατρίδα, να πετύχουμε και εμείς τη δική μας νίκη, για μια ελληνική κοινωνία, βασισμένη στις αξίες και στις αρχές του δικαίου και της ισονομίας.

Αυτήν που οφείλουμε σε εκείνους, στον εαυτό μας, και στις επόμενες γενιές.

Σας ευχαριστώ.